Door de Smog het bos niet meer zien.

Zo, dag een in Nepal. De vlucht verliep prima, na wat problemen te hebben gehad met mijn conditionele uithoudingsvermogen in Parijs hebben we na een flinke spurt het vliegtuig toch gehaald. Na 15 lange uren was het eindelijk zover. Toen ik uit mijn vliegtuig raampje keek zag ik in de verte door de wolken heen de prachtige himalaya toppen liggen. Mijn eerste stappen op Nepalees grondgebied, zonnetje op mijn gezicht. Niet verkeerd zo met 21 graden aankomen. We lopen 'the international airport of kathmandu' binnen. Het lijkt op een oud schoolgebouw waar de lokalen zijn omgebouwd in loketten. Daar waar de concierge zat zit nu het visum kantoortje. Na wat gedoe met mijn bonnetje kon ik echter toch legaal Nepal binnen stappen. Kon ik hetzeflde maar zeggen van mijn bagage, die ligt nog ergens in Mumbai te wachten tot zij morgen ook de grote reis naar het Himalaya gebergte mogen maken.
Uit het vliegveld gelopen staan er meteen een stuk of 100 mensen te wachten aan de overkant van de straat. Even voelde ik mij brad pitt als allemaal mannetjes van ongeveer 1.60m mij aanspreken en vragen of ik bij hun in de taxi wil. Er stond echter al iemand op mij te wachten dus ik wuifde ze af. 'Max Fattore en Ry van tiel' staat er op een bordje die een Nepalees ophoudt. We stappen bij hem in en hij brengt ons naar het hotel. Wat een drukte in de stad. Mensen krieoelen als mieren tussen elkaar door, begeleid door luide claxon's rijden we de stad in. Het eerste probleem van de stad wat mij meteen opviel was de smog. De sigaretten zijn hier niet voor niets goedkoop. Als je een keer flink inademt heb je al genoeg rook naar binnen gekregen om menig longartsen in Nederland een nachtmerrie te bezrogen. In de verte zie ik hele mooie bergen met mooie bossen erop. Ik hoop ze voor mijn vertrek naar Pokhara nog te kunnen zien, want nu zie ik door de smog het bos niet meer.