Klep City

Het is rond de klok van 11 25 april 2015. Ry en ik zijn op weg naar cafe Moondance. Het enige cafe in de stad waar we fatsoenlijke wifi hebben om aan school te werken. Eenmaal aangekomen installeer ik mijn laptop en bestel een flesje cola. Voor dat we het weten begint de grond te trillen. Eerst heel zachtjes. Er zal wel een stoet vrachtwagens langs rijden denk ik. Ik wend mijn aandacht af van het trillen en ga verder met typen. Dan beginnen er mensen te schreeuwen. We zitten op de tweede verdieping en beneden zien we mensen naar beneden rennen. Toen wist ik het. Aardbeving. Nokken met die hap. Naar buiten. Luid gejoel en geschreeuw begeleid mij de trap af. 'Outside outside outside' wordt er geroepen. Ry pakt mijn flesje cola en zijn koffie en sprint de trap af. Ik denk er nog aan op mijn laptop en kabel te pakken. Met deze twee voorwerpen in mijn hand sprint ik de trap af en ga ik buiten staan. Ongekende kracht trilt onder mijn voeten, de straat beweegt van links naar rechts, de stroompalen schudden heen en weer en de mensen zijn in paniek. Stenen vallen van gebouwen af. Wat een kick denk ik in het begin. Ik kijk Ry aan en kan zien dat hij net zoveel geniet als ik dat doe. Om als aardrijkskunde leraar in spé een aardbeving mee te maken is niet niks natuurlijk .Al snel zien we bekenden van ons. We staan bij elkaar en bespreken met elkaar wat er gebeurd terwijl de grond onder ons nog steeds aan het trillen is. Het blijft zeker een minuut lang trillen het wordt heftiger en heftiger. Hoe zwaar zal het zijn dacht ik. Misschien 4 of 5 op de schaal van richter. Later kreeg ik natuurlijk te horen dat het 7.5 in Pokhara was en 7.9 in Kathmandu. Mensen zijn bang. Wat raar dacht ik. Mijn verwachting was dat aardbevingen regelmatig voorkomen in Nepal en dat het vast niet zo erg was. Niet veel stortte in en toen de aardbeving voorbij was ging het leven weer door zoals het altijd ging. We lopen terug naar het Appartement, op het grote kruispunt opnieuw. Mensen schreeuwen de grond schudt. Niet zo zwaar als voorheen maar toch zeker wat flinke schokken. Ik bel mijn ouders om het nieuws te vertellen dat er een aardbeving is geweest. onwetend van de kracht, onwetend van de gevolgen. Het is 15 minuten na het telefoon gesprek dat ik lucht krijg van de vreselijke gevolgen. Inmiddels al meer dan 1800 doden, dat slechts een kilometer of 100 naar het oosten. En daar houdt het niet op. Nog geen 10 minuten geleden, weer in de moondance een na schok. Vannacht om 5 uur mijn bed uit gesprint omdat er weer een naschok was. Het land is bang angst heeft de inwoners in haar greep. Mensen zijn de hele dag naar de radio aan het luisteren en aan het bellen om maar iets van nieuws te krijgen van hun familie leden in Kathmandu. Er wordt op straat geslapen uit angst voor een tweede aardbeving. Gisteren avond liepen we naar huis en zagen we tientallen mensen onder een zeil zitten. Bij elkaar. De bevolking zoekt troost bij elkaar en wil niet verrast worden in hun slaap door nog een zware aardbeving. Verder gaat het leven hier gewoon z'n gangetje. Niet veel is veranderd we hebben stromend water en elektriciteit. Alles is open en de winkels zijn nog vol. Gisteren was heftiger dan ik had gedacht, zoals we hier in Pokhara vaak hebben gezegd 'het klepte erop' Wat gaat er nog komen? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat ik aanstaande zaterdag met de bus naar Kathmandu moet. Ik ben nieuwsgierig naar de situatie zoals die daar is maar ook angstig. Geen stromend water en elektriciteit en naar grote waarschijnlijkheid ook een gebrek aan voedsel. Dat kan rare dingen doen met mensen. Kathmandu is op het moment misschien wel de hel op aarde en over zes dagen ga ik er heen.