Nirvana

Zo, weer terug in Pokhara. Na vorige week Kathmandu te hebben verlaten ben ik terecht gekomen in een waar walhalla, of zoals de boeddhisten hier zeggen, het Nirvana. Het is geen toeval dat ik deze term gebruik want de muziek die ze in Pokhara elke avond in de kroeg spelen komt vooral voort uit de 80s en de 90s. Gekke Nepalezen die headbangend op de dansvloer staan en op het podium kleine mannetjes van 1.65 hoog om getoverd toch echte rockers met haar tot onder hun schouders. Ook heb ik deze week kennis gemaakt met mijn gastgezin. Een dorp hoog in de bergen waar echt helemaal niks te doen is. De sereniteit en de rust waren me eigenlijk te veel. Mijn lichaam en geest moesten afkicken van de hectiek. Het enige geluid wat er te horen is zijn de tropische vogels die af en toe even willen laten weten dat ze er zijn hoog in de bomen. Als ik mijn slaapvertrek uit loop in de ochtend zie ik in de verte bergen opkomen uit de wolken. De wereld om me heen leeft als ik in Adigaridandan ben (de naam van het dorp waar ik verblijf.) Mijn gastgezin is erg vriendelijk en willen mij altijd veel te eten geven. De Nepalees houdt van eten, niet van variatie. Elke dag opnieuw krijg ik Dal Baht. Rijst met een gek sausje. Ik weet niet precies wat het is en het interesseert me eigenlijk ook niet. Eten moet ik toch. Het is niet smerig, niet uitzonderlijk lekker. Prima te doen. Door de afwezigheid van rijpe koffiebonen heb ik me kunnen vermaken met wandelen. Veel wandelen. Naar beneden om een rivier te bekijken. 1000 trappen op om de tempel te zien. Wandelingen waar de gemiddelde Nepalees op teenslippers een uur over doet moet ik twee en een half uur voor uittrekken, het maakt me niet uit. Ik merk aan mijn lichaam dat ik steeds beter door de bergen kan wandelen. Mijn benen worden sterken en mijn bloed transporteert meer zuurstof. Althans, dat denk ik. Ik weet niet precies hoe het werkt als je op grote hoogte zit. De eerste week in mijn gastgezin zit er al weer op. Weinig enge beesten gezien of andere gekkigheid. Op een ochtend toen ik de berg op liep om water te halen heb ik wel wat Apen gezien. Luidruchtig zaten ze in de dunne bomen die tegen een steile bergwand aangroeien. Ze hadden angst voor de mensen die in het lage huisje er zo'n twintig meter vandaan wonen. De wandeling naar boven is mooi. Het water uit het dorp is niet te drinken dus loop ik regelmatig naar Naudanda hoger op de berg. Hier haal ik dan van die waterflessen die gek genoeg in 20 verschillende merken komen. Water is water, maar niet uit de kraan. De wandeling is prachtig. Ik loop op een smal paadje langs terrassen waar veel gele bloemen op staan. Waar vrouwen al in het vroegst van de ochtend gras aan het halen zijn voor hun vee, waar kinderen in schooluniformen me tegemoet lopen omdat ze naar school gaan. Iedereen is vrolijk en iedereen zegt gedag. De Nepalees is lief, zo lief dat het bijna vermoeiend is. Door de dikke begroeiing loopt een paadje waar ze stenen hebben neergelegd en dit moet fungeren als trap. Naarmate ik hoger kom wordt het steeds stoffiger. Dit land is droog. Op een stoffige weg bezaaid met stenen komt er af en toe luid toeterend een motor, toeteren doen ze hier graag. Ze laten weten dat ze er aan komen. Ook als je ze al gezien hebt. Als ik dan boven op de berg kom kijk ik uit op de toppen van boven de 8000 meter. Een prachtig gezicht is dat. Ik haal mijn flessen water, drink wat thee en ga weer naar beneden. Dat is hoe de gemiddelde ochtend eruit ziet. Niet verkeerd, goed voor de benen, conditie en de geest. Na een lange wandeling door de hitte van Nepal over de stoffige wegen die het land te bieden heeft ben ik nu weer terug in het Nirvana, Pokhara. Vanavond maar eens een mooi pilsje pakken.