5416

Op wat begon als een zonnige zaterdag morgen vertrokken we uit Pokhara op weg naar wat een van de grootste avonturen uit mijn leven zou worden. We gingen the Annapurna circuit trek lopen. Na een paar flinke wandelingen gemaakt te hebben met onze backpacks op onze rug voelden we dat we er klaar voor zouden zijn. We wisten dat het een van de zwaarste dingen zou worden die we ooit gedaan hadden maar ook een van de mooiste. In de taxi op weg naar Besi Sahar lagen de backpacks op het dak en vertrokken we vanuit Pokhara. Naarmate de taxi rit vorderde verlieten we de beschaafde wereld steeds meer richting de rauwe omgeving van het Himalaya gebergte. Na wat flinke regenbuien waren we aangekomen in Besi Sahar. We besloten om hier de nacht door te brengen en om morgen te beginnen aan de trek. Tenminste, totdat we een groep Israeliers tegen kwamen die een jeep hadden afgehuurd. Er was nog wat plek over in de laadruimte van de jeep. Tussen de Sherpa's en de gidsen werden we heen en weer geschud over de hobbelige weg die de bergen in liep. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming besloten we dat we morgen snel moesten lopen. We wilden de groep Israeliers voor blijven. Uit ervaringen die ik heb opgedaan in Nepal weet ik dat deze mensen goed zijn in klagen, klagen over alles. Soms twee keer klagen in een zin, klagen zoals ik nu klaag over het klagen van de gemiddelde Israelier. Maar goed, ze hebben niet voor niets een hele muur gewijd aan de kunst van het klagen. Snel door lopen dus. De ochtend viel en de zon kwam op. We vertrokken met het ochtendgloren en wilden vandaag een grote afstand afgellegen. We liepen door een prachtig jungle achtig gebied, langs een rivier gammele touwbruggen over. Van hoge bergen was nog geen sprake. in de verte zagen we wat toppen uitsteken boven de met bomen bezaaide groene giganten die de weg voor ons hulde in een mysterieuze schaduw. De schoonheid van de Himalaya drong op dat moment nog niet geheel tot mij door. We kwamen een Israelier tegen met een goed hart, geen geklaag, geloop. Joseph was zijn naam. Een slotenmaken die op het moment woonde in de Verenigde Staten. Hij liep met ons mee tot het dorpje Karte, de Dal baht die ik daarvoor had gegeten was niet helemaal goed gevallen. Ik begon te braken en had last van Diarree. Onze planning lag overhoop. Ik was niet fit om te lopen en de rest wachtte op mij in een hotel in Dharapani, een dorpje verder. Joseph liep op ons vooruit. We hebben hem hierna niet meer terug gezien. Na een dagje uitzieken waren we weer klaar om door te lopen. De jungle maakte plaats voor een koudere omgeving, loof voor naaldbomen en zand voor sneeuw. Naarmate we hoger kwamen kregen we steeds meer nieuws over de Mytische thorung la pas. De enige plek waar we naar toe wilde, de enige plek die steeds onbereikbaarder leek te worden naarmate we hoger en hoger de himalaya inklommen. Door hevige sneeuw val was de pas dicht. We konden niet verder dan Chame volgens vele, 2500 meter, zoiets. Daar doen we het niet voor. Net iets hoger dan de vaalserberg grapten we. We waren Jasper en Lea tegen gekomen, een nuchtere jongen uit Epen en een zelfverzekerde dame uit Parijs. De dag erna vertrokken wij eerder maar we wisten dat we ze nog vaker tegen zouden komen. Het waren aardige mensen en we hadden een goede band met ze opgebouwd. Naarmate we klommen en de sneeuw steeds dikker werd kwamen we een Amerikaanse Brandweerman tegen. Ryan. Hij vergezelde ons automatisch omdat hij hetzelfde wandel tempo aanhield als dat wij deden. In een dorpje tussen Chame en Upper Pisang stopten we even om wat te eten. Japser en Lea zaten ook te genieten van een pannekoek met banaan, de standaard lunch van de trekking. Het werd ons afgeraden om verder te lopen. De hevige sneeuwval zou lawines kunnen veroorzaken. Het was echter pas een uur of 3 en Upper Pisang was goed haalbaar. We besloten om er toch voor te gaan en de laatse meters te maken. Japser en Lea durfde het niet aan door de hevige sneeuwval, maar onze brandweer man Ryan wel. Met zijn bivak muts op trotseerde hij de sneeuw. Toen ik vroeg of de muts tot zijn brandweer uitrusting behoorde antwoorde hij ' Yep, this is for various degrees of not fucking around.' Terwijl we lachend en genietend door een winterwonder land naar boven liepen begon het tot me door te dringen waar ik was. De diversiteit van het landschap verbaasde me en terwijl de hoogte meters begonnen te tellen voelde ik me eigenlijk alleen maar kleiner. Eenmaal aangekomen in Upper Pisang zaten we op 3300 meter. Als je in Zwitserland op vergelijkbare hoogte zit kun je het dak aanraken, er is niet veel hoger dan dat. Hier staken echter giganten van nog eens 5000 meter hoger boven ons uit. Giganten die zich een lange tijd schuil hadden gehouden achter de groene glooiende bergen van het begin van de wandeling, giganten die nu duidelijk zichtbaar waren aan de horizon. Man man man, wat waren die bergen hoog. We hoorden voor het eerst mensen vertellen dat de pas heel misschien open zou zijn. We besloten om door te lopen naar Manaang. 3500 meter hoogte, dat was al vrij hoog, hoger dan ik ooit was geweest. Mijn hart vulde zich met onzekerheid en twijfel. Zou ik het wel aankunnen? 5416 meter, dat is nog eens 2000 meer. Na hier een dag gepakt te hebben om te acclimatiseren aan de hoogte waren we onze vriend Ryan kwijt geraakt. We waren weer met z'n drieeen over. Nu ging het hard met de hoogte meters en het gebrek aan zuurstof begon te tellen. Jasper en Lea waren we weer tegen gekomen in Manaang en we liepen samen met ze richting een klein dorpje tussen Yak Kharka en Thorung Pedi. Hier bleven we voor de nacht. Het was al bijna donker en redelijk koud. Toch werd mijn hart weer gevuld met warmte toen we daar op het dak van ons hotel Ryan weer zagen staan. Het was een soort van lot wat ons samen bracht. Phil, een taiwanees die in Amerika werkte voegde zich ook bij het gezelschap. Samen zouden we de laatste mytische meters van de Annapruna trekking gaan afleggen, naar het hoogste punt! Ik had nog geen last van hoogte ziekte als we de dag erna vertrokken voor een steile klim van 4200 naar 4900 meter. Over een steile sneeuwhelling met spikes onder mijn schoenen klommen we in ons groepje naar boven, het was afzien. De reflecterende zon die via de sneeuw in mijn gezicht kwam was brandend en zorgde ervoor dat mijn huid redelijk rood aankleurde. High camp. We hadden het gehaald. De laatste stop voor de pas. Na goed gegeten en gelachen te hebben gingen we vroeg naar bed. We moesten namelijk vanwege lawine gevaar vroeg vertrekken zodat de sneeuw nog redelijk bevroren was waardoor de kans op een lawine kleiner was. In -12 graden ploeterden we de laatste meters omhoog. door de sneeuw. Mijn water was bevroren, mijn handen koud en mijn voeten nat van de sneeuw. Ik bleef achter met Ryan omdat hij last begon te kregen van hoogte ziekte. Samen hebben we het echter toch gehaald. Het dak. 5416 meter. Hoger dan dat zal ik niet vaak meer komen in mijn leven. Het uitzicht was onbeschrijfelijk mooi. Het was afzien maar ik was trots, trots op mezelf en mijn kameraden.