De Heyendaal shuttle

Ergens in Nepal zit een smerige Nederlandse jongen in een agetrapte spijkerbroek in een Nepalese bus richting Pokhara. Het is geen bus zoals we deze kennen in Nederland. Deze bus rijdt niet van halte naar halte, heeft geen vaste vertrek tijden en je kunt er ook niet inchecken. Nee deze bus rijdt wanneer de buschauffeur daar zin in heeft en pikt mensen op die toevallig langs de weg staan en met de bus mee willen rijden. Een mooi systeem om een keer mee te maken. Dat zeker. De bussen komen nooit te laat omdat ze ook niet op tijd kunnen komen en de Nepalees houdt wel van buschauffeur spelen want om de vijf minuten komt er wel eentje langs die aan je vraagt of je met hem mee wilt rijden. De bus begint aardig vol te worden als ik een keer goed om me heen kijkt. Langs me zit een hele aardige man die net zo platgedrukt in het bankje zit als ik en voor mij zit een iet wat rijke nepalees. Hij speelt spelletjes op zijn mobiele telefoon en het is duidelijk aan hem te zien dat hij trots is op het feit dat hij belletjes kan schieten door met zijn vinger over het scherm te slepen. Niet elke Nepalees heeft een smartphone, hij wel. Als ik naar het dak van de bus kijk zie ik allemaal kleurtjes en versieringen. Van de buitenkant beschilderen de mensen hier hun bussen altijd erg mooi en van binnen willen ze ook graag laten zien dat ze heel erg van kitsch, stof en kleuren houden. Voor de vooruit hangen tapijt uiteindeindes zonder tapijt langs elkaar op. Verschillende kleurtjes zorgen ervoor dat de buschauffeur zich niet hoeft te vervelen. Maar dat doet hij sowieso niet volgens mij. Als we met een dikke 75 kilometer per uur door een net niet slum dorpje aan het knallen zijn zit ik erop te wachten tot een kleine nepalees op een bmx fietsje als een vlieg kapot klapt op de vooruit. Man wat gaat dat lomp in dit land. Als je denkt dat het in Nederland 'net goed' gaat dan moet je hier niet komen. Remmen kennen ze niet echt in Nepal. Ik heb het idee dat beide partijen in het verkeer gewoon gas bij geven, ogen sluiten en hopen dat het goed komt. Geen idee waarom maar het werkt wel. Tot nu toe is het ook nog altijd goed gegaan. Ik moet opstaan. De man langs mij wil de bus uit want hij is waarschijnlijk aangekomen op zijn halte. Ik bedank hem vriendelijk voor de zitplek als hij naar buiten loopt en ga dan wat breder zitten. Ruimte, dacht ik. Maar voordat ik het weet komt er een Nepalese dame langs me zitten. Ze propt zich tussen mij en een oude mevrouw en lijkt tevreden over de beenruimte die ze heeft. Als ik mijn hoofd draai om te kijken waar mijn mede reisgenoten ergens in de bus zitten zie ik dat Ry op de grond zit en Max achterin gefrot tussen twee zwetende Nepelezen op een bankje zit. Het tweede wat mij meteen op valt zijn 35 paar ogen die mij constant aan blijven gapen. De mensen hier zijn erg nieuwsgierig maar worden vaak beperkt door hun gebrek aan Engels. De vrouw die langs mij is gaan zitten heeft zo' 20 minuten de tijd gehad om moed te verzamelen en probeert dan toch maar wat zinnigs uit mij te krijgen. ''Where are you going?' vraagt ze. 'Pokhara' zeg ik 'And you?' Ze kijkt me even vragen aan en antwoord dan ' me also'. Nou wat een verassing dacht ik. Twee mensen in dezelfde bus die naar dezelfde locatie afreizen. Wie had dat nou gedacht. Dat was meteen ook het hele gesprek trouwens. Dat heb ik wel vaker hier. Goede gesprekken met de lokale bevolking. Meestal vragen ze iets zeg je iets terug en dat was het. Als je geluk heb en een spraakzaam kind tegen komt vraagt hij nog even snel om geld, chocolade of een ballon. Zit je ergens midden in de bergen vraagt een kind of je chocolade hebt waarop mijn antwoord 'nee' is. Komt hij vijf minuten later terug met dezelfde vraag. Wat verwacht hij dat ik zeg 'Ja ik ben even op en neer gefietst naar de BP, hier heb je een reep Milka' Ik weet niet wat hij verwacht. Misschien verveelt hij zich wel helemaal dood daar en denkt hij ik ga die vrijwilligers maar eens even lastigvallen. En met wat geluk krijg ik nog chocolade ook. Maar goed, terug naar de bus. Als we dichter en dichter bij Pokhara komen wordt de bus steeds voller en voller. In Nijmegen staan er dan van die mannetjes bij de deur. 'Vol is vol' zeggen ze dan. In nepal betekent vol dat er nog zo'n 10 mensen bij gefrot kunnen worden. Gelukkig zit ik. Mensen hangen uit de deur omdat er geen plek meer is in de bus. Dat vind ik mooi om te zien. Maximale winst halen uit de afgetrapte bus die je hebt gekocht. Vol douwen dat ding. Na nog een kleine 10 minuten in de bus komen we aan in Pokhara. Niet op een busstation maar gewoon op een kruising stappen we uit en lopen we de stad in.